AKTUALNOŚCI

“Co napisane, siekierą nie wyrąbiesz” – mówi rosyjskie przysłowie i jest w nim zawarta prawda o wyjątkowej trwałości słów, które zostały niegdyś przelane na papier. Bez względu na to, czy są to słowa dające ich autorowi prawo do chodzenia z podniesionym czołem przez resztę życia, czy też odwrotnie – kompromitujące jego wcześniejsze postawy i pozbawiające jakiegokolwiek mandatu do robienia np. za autorytet moralny. Wywodząca się z nacji koczowników plemiennych Wisława Szymborska, przeznaczyła ponoć znaczną część nagrody Nobla na usunięcie z księgarń, czytelni i bibliotek swoich książek z wczesnych lat 50-tych ubiegłego wieku, gdy w Polsce niepodzielnie i krwawo rządzili jej krajanie w rodzaju Jakuba Bermana, Hilarego Minca oraz Julii Brystigerowej. Niestety (a raczej – na szczęście), wszystkiego usunąć się nie dało. Dzięki temu inteligentni i dociekliwi Polacy mogą zapoznać się z rymowanymi laurkami noblistki-stalinistki ku czci komunizmu, partii i “Słońca Ludzkości”, zasiadającego na moskiewskim Kremlu. Taka wiedza pozwala lepiej zrozumieć mechanizmy kreowania “elit” rządzących naszym krajem od 1944 roku.

Trwałość słowa pisanego jest zapewne nie w smak także niejakiemu Tadeuszowi “Gruba Kreska” Mazowieckiemu, obwołanemu przez koszerne media demokratą i patriotą wyjątkowym. A przecież tenże UW-ek ma w swoim dorobku np. artykuł opublikowany na łamach “Wrocławskiego Tygodnika Katolickiego” z 22 września 1953 roku, w którym nie wahał się szkalować i potępiać biskupa Czesława Kaczmarka, więzionego i torturowanego przez UB-ecką żydokomunę.

Przy okazji jedna ciekawostka, oddająca realia tamtych czasów i nakazująca z dystansem patrzeć choćby na obecne ataki pod adresem Jana Kobylańskiego, prezesa Unii Stowarzyszeń i Organizacji Polskich Ameryki Łacińskiej, oparte na materiałach PRL-owskiej prokuratury. Otóż adwokatem z urzędu biskupa Kaczmarka w wytoczonym mu procesie sądowym był Żyd M. Maślanko, który tak bardzo zaangażował się w “obronę” oskarżonego, że co rusz określał go epitetami w rodzaju “wielki kolaborant” czy “generał w szeregach walki z postępem i demokracją”, jeszcze bardziej wzmacniając argumenty prokuratury i dodając swojemu klientowi kolejnych lat więzienia…

Ktoś powie: łatwiej dostrzec źdźbło trawy w oku bliźniego, niż belkę we własnym. Od blisko trzydziestu lat pracuję jako dziennikarz, więc moich śladów pisanych jest aż nadto. Czy są wśród nich takie, które chciałbym całkowicie zatrzeć? Odpowiadam jednoznacznie – nie ma, mimo iż dzisiaj wiem o popełnienia paru publikacji naiwnych w swojej wymowie, opartych na niekompletnej wiedzy lub będących skutkiem manipulacji moich bohaterów. Taka jest po prostu cena uprawiania tego zawodu, który wręcz skazuje na pracę samotną, siłą rzeczy niosącą ryzyko przeoczeń i błędów. Dla mnie wielokroć ważniejsze jest to, że nigdy – zwłaszcza w działalności publicystycznej – nie występowałem wbrew interesom swojego narodu i kraju, wielokrotnie ponosząc – średnio uciążliwe – konsekwencje ich obrony. Dość powiedzieć, że oficjalną etykietę “antysemity” otrzymałem po raz pierwszy kilkanaście lat temu, gdy na łamach “Wieczoru Wybrzeża” upomniałem się o zmianę patrona zlokalizowanej w centrum w Gdańska-Wrzeszcza ulicy z Juliana Marchlewskiego – żydokomunistycznego zbrodniarza z okresu Rewolucji Październikowej, na Romana Dmowskiego – najwybitniejszego polskiego polityka XX wieku. Szczęściem, była to inicjatywa skuteczna.

Do skrupulatnego rozliczenia (z wszystkimi “za” i “przeciw”) pozostaje natomiast mój grzech zaniechania, polegający na zachowaniu wyłącznie dla siebie i paru znajomych mojej, dosyć wczesnej bo sięgającej końca 1980 roku (gdy pracowałem w tygodniku “Czas”), wiedzy na temat opanowania najważniejszych struktur NSZZ “Solidarność” przez koczowników plemiennych. Inna rzecz to pytanie, gdzie mógłbym tę wiedzę rozpowszechnić i jakie byłyby wówczas reakcje czytelników.

Nie ma zresztą tego złego, co by na dobre nie wyszło. Świadom żydowskich wpływów w “Solidarności” nie dałem się namówić – mimo usilnych zabiegów niektórych kolegów z redakcji – na jakąkolwiek przynależność związkową. Być może dzięki temu pozostałem poza sferą zainteresowania SB (przynajmniej jako jej współpracownik) i dzisiaj żaden Wildstein lub inny reprezentant zażydowionej “opozycji demokratycznej” grzebiącej w archiwach MSW nie ma prawa szargać mojego nazwiska. Muszą poprzestać na wskazywaniu kapusiów w swoim gronie.

Teraz jednak zaniechaniem grzeszyć nie chcę. Zwłaszcza, że najwierniejsi czytelnicy alarmują. Wybory parlamentarne i prezydenckie za pasem, a w “Parkingu niestrzeżonym” ani śladu komentarza, nie wspominając o rzeczach tak trudnych, jak wskazanie partii i ludzi godnych polecenia. Odpowiadam zatem niezwłocznie na te ponaglenia wierząc, że także tym razem moje diagnozy i prognozy okażą się pomocne w podjęciu ostatecznych decyzji.

Do rzeczy. W lutym 2004 roku pojawił się na tych łamach felieton pt. “Bój to jest ich ostatni”, a w nim jasno wyrażone nadzieje i obawy, związane z ówczesną, ostrą konfrontacją między dzierżącym władzę Sojuszem Lewicy Demokratycznej i opozycyjną Platformą Obywatelską. Pisałem m.in.: “Walka w obozie żydokomuny siłą rzeczy osłabia tę rakową narośl na organizmie Polski oraz poszerza pole działania dla partii, organizacji i stowarzyszeń o charakterze narodowym. Najgorsze natomiast, co może nas spotkać to wygrana “żydów” lub – wariant wielce prawdopodobny – ich zbratanie się z “chamami”, np. poprzez koalicję PO i SLD”.

Niestety, aktualnie wszystko zmierza ku realizacji powyższego scenariusza w wersji najgorszej, tj. pierwszej. Perfekcyjnie przygotowane uderzenia medialne w SLD (“afera Rywina”, “afera starachowicka” i szereg pomniejszych) sprawiły, że partia uosabiająca historyczną frakcję “chamów” praktycznie przestała istnieć. Manewr Marka Borowskiego vel Bermana, który – niczym biblijny Mojżesz – wyprowadził swoich pobratymców z trefnej organizacji i stworzył konkurencyjną SDPL, tylko potwierdza moje przekonanie, że “chamy” zawsze pozostawały pod kontrolą “żydów”.

Ponieważ Platforma Obywatelska, robiąca za dobrze wymieszane popłuczyny Unii Wolności, nie jest w stanie zjednać do siebie elektoratu SLD-owskiego, więc za jego zagospodarowanie wziął się koszerny szofer Władysław Frasyniuk, powołując do bytu Partię Demokratyczną. O koalicyjnych przedsięwzięciach patronki dewiantów Izabeli Jarugi-Nowackiej (tzw. Unia Lewicy) szkoda gadać, bo to niewypał już na samym starcie.

Niestety, “żydy” nie przewidziały jednego – społecznych reperkusji, jakie wywołały już pierwsze ustalenia komisji sejmowych ds. ORLENU i PZU. Myśląca część społeczeństwa przekonała się, że złodziejskie afery nie są li tylko specjalnością “chamów”, a ich biznesowe powiązania z “żydami” okazują się silniejsze od walki frakcyjnej i różnych interesów politycznych. Istniało zatem poważne zagrożenie, że wielu wyborców odwróci się od wszystkich partii kojarzonych z dotychczasową władzą po 1989 roku i przeniesie swoje sympatie np. na Ligę Polskich Rodzin lub “Samoobronę”. Zwłaszcza, że reprezentanci tych partii mają niepodważalne zasługi w ujawnieniu miliardowych przekrętów w ORLENIE oraz PZU i – jak dotąd – jeszcze nie rządzili krajem.

Trzeba było zatem znaleźć partię stanowiącą realną alternatywę dla ugrupowań Romana Giertycha i Andrzeja Leppera, a przy tym pozostającą pod pełną kontrolą koszernych swojaków. Wybór padł na… Prawo i Sprawiedliwość, sterowane mocną ręką przez braci Jarosława i Lecha Kaczyńskich. Szybko poszła w ruch medialna maszyna i “Kaczory” niemal wszędzie zaczęły robić za koncesjonowanych Polaków-patriotów, demokratów oraz polityków o nieskazitelnej przeszłości. A to chcą powołać instytut do obrony dobrego imienia Polski, a to wydają zdecydowaną walkę korupcji. Itd., itp.

Poszło jak po maśle… Najpierw PiS wysunął się na pierwsze miejsce przed PO w rankingu partii politycznych, natomiast w chwilę później L. Kaczyński – tu sięgam do telewizyjnych informacji z 22 kwietnia br. – objął pozycję zdecydowanego lidera w wyścigu o fotel prezydenta RP. Tzw. prawicowy elektorat ma już swoich faworytów. Dokładnie tak, jak kilkanaście lat temu, gdy zawierzył wspomnianemu na wstępie T. Mazowieckiemu.

Czy jednak nie stało się to zbyt pochopnie? Niżej podpisany nie ma żadnych złudzeń co do prawdziwego rodowodu “Kaczorów”. W październiku 2000 roku opublikowałem na łamach “Magazynu TO”, wydawanego wówczas równolegle z “MOTO” tzw. Listę Świtonia, zawierającą wykaz 97 reprezentantów ówczesnej “elity” żydowskiego pochodzenia. Lista opracowana została na podstawie danych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Najwięcej kontrowersji wśród czytelników wzbudzały wówczas umieszczone na niej nazwiska Antoniego Maciarewicza (w momencie kompletowania listy przewodniczący “Akcji Polskiej”), Jana Marii Rokity (Unia Wolności), Piotra Wierzbickiego (redaktor naczelny “Gazety Polskiej”) oraz Jarosława i Lecha Kaczyńskich (Porozumienie Centrum). Też byłem nimi trochę zaskoczony lecz postanowiłem poczekać na reakcje samych zainteresowanych. Wychodziłem ponadto z założenia, że skoro archiwa MSW okazały się wystarczająco wiarygodne do określania, kto był współpracownikiem SB, to nie ma najmniejszego powodu, aby podważać ich wiarygodność w sprawie tak marginalnej jak pochodzenie.

Nie zareagował nikt, natomiast ciekawą kontynuacją wątku dotyczącego Kaczyńskich okazał się opublikowany niebawem w “Dzienniku Bałtyckim” reportaż autorstwa publicystki wyspecjalizowanej w promowaniu żydokomunistycznych elit, która przedstawiła “Kaczorów” jako… wierzących i praktykujących katolików. Sęk w tym, że niezbyt mocny to argument, zważywszy choćby na fakt występowania żydowskich przechrztów nawet wśród najważniejszych hierarchów Kościoła katolickiego w Polsce.

Ponadto – duet Kaczyńskich dawał wielokrotnie inne, łatwe do sprawdzenia dowody swojej szczególnej dbałości o żydowski geszeft. Wystarczy wymienić ich pełną aprobatę dla udziału polskich żołnierzy w okupacji Iraku, z której do dzisiaj największe profity zbiera Izrael, decyzję ministra L. Kaczyńskiego wstrzymującą ekshumację w Jedwabnem, co pozwoliło kontynuować żydowskie brednie o liczbie ofiar i wskazywać Polaków jako wyłącznych sprawców zbrodni, wreszcie – wyraźna niechęć L. Kaczyńskiego jako prezydenta Warszawy do godnego uhonorowania Polaków, którzy zginęli w KL Warschau.

Wizja “Kaczorów” przewodzących polskiej i patriotycznej opcji w przyszłym Sejmie jawi się równie wiarygodnie co do ich prawdziwych intencji, jak niegdysiejszy udział Bolesława Bieruta w uroczystościach Bożego Ciała. Specjalnością PRL jako UBekistanu z lat 1944-56 było skuteczne penetrowanie wszystkich środowisk przez żydokomunistyczną agenturę. Teraz zapowiada się UBekistan II – w złagodzonej wprawdzie formie lecz pod pełną kontrolą następców Jakuba Bermana (notabene stryja Marka Borowskiego) i jemu podobnych.

Pewnym lekarstwem na wstrzymanie realizacji takiej wizji byłoby wsparcie partii prawdziwie opozycyjnych lecz tu też rodzą się wątpliwości. Najbardziej widoczną w działaniu, a zarazem konsekwentnie – póki co – realizującą swój program jest Liga Polskich Rodzin z jej liderami Romanem Giertychem i Zygmuntem Wrzodakiem. Świadomie pomijam tutaj osobę Marka Kotlinowskiego, którego działania i publiczne wystąpienia odbieram z mieszanymi uczuciami oraz instynktowną nieufnością.

Do rozstrzygnięcia pozostaje również odpowiedź na pytanie o przyczyny wyjątkowej determinacji z jaką Giertych-junior dąży do zaistnienia w mediach polskojęzycznych. Czy jest to cel sam w sobie, mający zaspokoić jego osobiste ambicje polityczne, czy też środek, który pozwoli wzmocnić pozycję partii? Wierzę w to drugie choć trudno zaprzeczyć, że LPR staje się partią wodzowską, a to w naszych realiach oznacza większe niebezpieczeństwo jej zmanipulowania i oswojenia przez zdeklarowanych wrogów.

“Samoobrona” to Lepper, a Lepper jaki jest każdy widzi, zwłaszcza po jego cichych koalicjach z SLD. Teraz będzie czekał na inne propozycje. Jestem pewien, że nie pogardzi żadną (od PO po LPR) jeśli będzie intratna i gwarantująca polityczny byt.

Mamy jeszcze do wyboru zawiązany niedawno Ruch Patriotyczny, skupiający kilka mniejszych ugrupowań o narodowym i katolickim (przynajmniej z deklaracji) charakterze. Działa tu wielu wartościowych oraz sprawdzonych w politycznych bojach Polaków (vide: Jan Łopuszański) lecz nad wszystkimi kładzie się cień Antoniego Maciarewicza, robiącego za lidera całości i – nie wiedzieć czemu – mocno lansowanego przez Radio Maryja. Nawet gdyby pominąć prawdziwy rodowód eks-ministra spraw wewnętrznych, to jeszcze do rozpatrzenia pozostaje wątek jego szczególnych sympatii wobec dawnych kolegów z KSS KOR (np. Bronisława Geremka) oraz imponująca skuteczność w rozwalaniu kolejnych bloków prawicowych. Taki sobie specjalista od łączenia przez dzielenie…

O innych, pomniejszych partyjkach, zaciekle walczących między sobą i uważających się za jedynie uprawnione do miana prawdziwie polskich, trudno napisać coś konkretnego. Uważam jedynie, że większość z nich jest nadzorowana przez żydokomunistyczną agenturę lepiej niż ugrupowania parlamentarne. Dowód? Ot, choćby zadziwiająca niemożność reaktywowania Stronnictwa Narodowego na podobieństwo jego pierwowzoru z okresu międzywojennego. Prawdopodobnie dzieje się tak dlatego, iż była to największe i najbardziej patriotyczne ugrupowanie polityczne w ponad tysiącletniej historii Polski i jako takie zawsze pozostawało najbardziej znienawidzonym przez Żydów i masonerię.

Kilku czytelników pytało mnie także o polityczny układ sił na Wybrzeżu. Odpowiem krótko – rozpacz kompletna. Całym regionem niepodzielnie i bezkarnie (vide: nepotyzm, afery, wyprzedaż resztek majątku państwowego i komunalnego) rządzą popłuczyny UW-eków czyli Platforma Obywatelska. Jej lider, niejaki Donald Tusk wyjątkowo udanie reprezentuje typowo pruską tępotę i butę posuwając się nawet do stwierdzeń, że “polskość to nienormalność” i – co gorsze – znajduje wielu zdeklarowanych wyznawców wśród Kaszubów, którzy jakoś szybko zapomnieli, kto mordował ich ojców. Frakcję “chamów” tworzą natomiast lewicowe towarzyszki w rodzaju Izabeli Jarugi-Nowackiej, Joanny Senyszyn, Jolanty Banachowej czy Małgorzaty Ostrowskiej o inteligencji i prawości dorównującej ich urodzie.

No, dobrze – powie ktoś – a co w takim razie z wybrzeżową LPR? Niestety, ludzi pokroju Giertycha lub Wrzodaka tutaj nie ma. Kiedyś głównym zagrożeniem dla tej organizacji były “bolki” czyli agenturalny desant z tzw. Chrześcijańskiej Demokracji III RP firmowanej przez Lecha Wałęsę. Mieszali nieźle, zwłaszcza przy wyborach samorządowych, wpływając nie tylko na dobór kandydatów ale także osiągane przez nich ich wyniki. Teraz działają nadal lecz mają dodatkowe, mocne wsparcie w niejakim Robercie Strąku, robiącym za tajną broń – przyjmijmy, że nieświadomie – frakcji “żydów”, zgrupowanych w PO.

Przeciwnicy Strąka z jego macierzystej partii zarzucają mu, że jest “człowiekiem znikąd” czyli ze Słupska, co oznacza brak popularności i autorytetu w wielokrotnie większym oraz specyficznym Trójmieście. A właśnie głosy stąd będą najbardziej ważyły na osiągnięciu przez LPR wyników powyżej średniej krajowej.

Wypomina się również Strąkowi szczególną dbałość o bezwzględne eliminowanie najgroźniejszych konkurentów do poselskiego mandatu i kluczowych pozycji w pomorskich strukturach LPR, manipulowanie wyborami oraz szczególną nadwrażliwość na krytykę ze strony lokalnych pismaków michnikowo-szechterowej “Gazety Wyborczej”. Dla jej złagodzenia i przypodobania się polskojęzycznym agitatorom gotów jest poświęcić swoich, najbardziej lojalnych, współpracowników. Na własnej skórze mocno odczuł to gdański radny LPR Grzegorz Sielatycki, oskarżony przez gdańską mutację “Wybiórczej” o propagowanie wydawnictw “antysemickich”.

To poważne argumenty lecz warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden. Na dobrą sprawę Strąk nie powinien pełnić żadnej odpowiedzialnej funkcji w organizacji mieniącej się Ligą Polskich Rodzin, bowiem mimo dobijania do czterdziestki nie dorobił się najskromniejszej rodziny, choćby bezdzietnej czyli dwuosobowej. Oczywiście, zaawansowany wiekowo kawaler to nie powód do jakiegokolwiek sekowania lecz trudno oczekiwać od niego myślenia kategoriami np. ojca rodziny, który wie dobrze co oznacza brak pracy czy deprawowanie dzieci przez szkoły i media.

Nie lekceważyłbym również wątku taktycznego. Szefowie organizacji pedalskich działających w Polsce, wielokrotnie informowali media, iż dysponują kompromitującymi “hakami” na swoich przeciwników z partii prawicowych. Bezdzietny i bezżenny Strąk może okazać się dla nich łatwym łupem. Nawet wówczas, gdy nie znajdą żadnych dowodów na jego inność. Wystarczy, że jako szef pomorskiego oddziału LPR wykazuje zadziwiającą konsekwencję w krytykowaniu i dyscyplinowaniu członków Młodzieży Wszechpolskiej, organizacji akurat najbardziej zasłużonej w walce z dewiantami.

“Chamy” zdeptane przez “żydów”, którzy dodatkowo zapewnili sobie kontrolę nad absolutną większością innych ugrupowań… Niestety, to nie wymyślony horror lecz UBekistan II, posadowiony w realiach polskich zdecydowanie mocniej niż jego pierwowzór z lat 1944-56.
Przepraszam za tę makabryczną wizję lecz deklaracja o skończeniu z grzechem zaniechania zobowiązuje. Sam też chciałbym mylić się w swoich prognozach jednakże ignorowanie ewidentnych faktów to chowanie głowy w piasek. A wówczas łatwo zainkasować niespodziewanego kopniaka.

Co zatem robić i jakich dokonywać wyborów? Przede wszystkim – cierpliwie poczekać na dalszy rozwój wydarzeń. Specjalnością Polaków zawsze była wyjątkowa odporność na bierne poddawanie się scenariuszom pisanym przez żydokomunę. A kolejne ustalenia komisji śledczych i coraz częściej powtarzające się, publiczne gesty pojednania między frakcjami “chamów” i “żydów” (vide: Wałęsa podający Kwaśniewskiemu nie nogę lecz rękę) dają pretekst do myślenia i wyciągania wniosków.

Podczas wyborów natomiast wystarczy kierować się własnym rozsądkiem, nie ulegać stadnym reakcjom umiejętnie kreowanym przez zażydowione media oraz stawiać na osoby, które po pierwsze – dysponują wiarygodnymi kompetencjami do zrealizowania deklarowanego programu, po drugie – nie zeszmaciły się w życiu osobistym oraz w dotychczasowej działalności zawodowej i społecznej, po trzecie – są wystarczająco niezależne, aby stawić zdecydowany opór jakimkolwiek naciskom. Pamiętajmy, że dla tak wytypowanego, naszego kandydata liczba uzyskanych głosów, większa lub choćby porównywalna z osiągnięciami lidera na liście spreparowanej przez partyjnych “rozgrywających” to najlepszy atut w walce o swoje racje.

Schyłek UBekistanu stworzonego “na wsiegda” w 1944 roku i pogrzebanego ledwie 12 lat później przekonuje najwymowniej, że UBekistan II też nie musi trwać wiecznie. Więcej, istnieje realna szansa, aby nie dopuścić nawet do jego powstania.

Henryk Jezierski
“MOTO” nr 1 (194), maj 2005

Marzec blisko, a więc zaraz się zacznie… Zwłaszcza, że będzie to marzec jubileuszowo prawie okrągły – trzydziesty piąty od tzw. wydarzeń marcowych 1968 roku. Znów niemal w każdym środku medialnym przeczytamy, usłyszymy i zobaczymy jak “opozycja demokratyczna” walczyła z komunizmem, jak do głosu doszedł tradycyjny polski antysemityzm, jak wielu wartościowych obywateli musiało opuścić kraj itd., itp.

Więcej

Miłośników samochodów Ferrari oferowanych w tytułowym kolorze uprzedzam lojalnie, że w tym felietonie nie będzie słowa ani o ww. bolidach, ani o motoryzacji w ogóle.

Specyficzny charakter ““MOTO”” jako czasopisma ściśle branżowego i zarazem bezpłatnego zwalnia nas z obowiązku podejmowania interwencji w sprawach poruszanych przez czytelników. Mamy wszakże gospodarkę rynkową, gdzie obowiązuje zasada: “Płacę, więc wymagam”. Nasz czytelnik nie płaci toteż musi zrozumieć, że nie mamy środków na rozbudowanie zespołu redakcyjnego oraz pokrycie kosztów przygotowania i druku publikacji o charakterze interwencyjnym.

Mimo wszystko, nie chowamy głowy w piasek i – pomni społecznej roli zawodu dziennikarskiego – staramy się pomagać w każdej zgłoszonej nam sprawie. Co ważne, tam gdzie racja czytelnika jest bezsporna, załatwiamy rzecz “od ręki” i po myśli zainteresowanego. Ta dziennikarska skuteczność (prawie stuprocentowa!) dotyczy oczywiście branży motoryzacyjnej, gdzie często wystarczy telefoniczna rozmowa redaktora “”MOTO”” z osobą kompetentną do podjęcia decyzji o pomyślnym zakończeniu sprawy.

Niestety, ostatnimi czasy coraz częściej jesteśmy adresatami próśb o interwencję w sprawach całkowicie pozamotoryzacyjnych, głównie na styku urząd – obywatel. W tym wypadku nasze możliwości spadają do zera. Właściciel firmy zainteresowany jej dobrym wizerunkiem jest gotów przyznać rację klientowi nawet w dyskusyjnym sporze np. ze sprzedawcą czy mechanikiem. Urzędnik zainteresowany powiększaniem swoich apanaży o łapówki bądź realizujący szemrane interesy swoich mocodawców nie ustąpi nawet o pół kroku. Zwłaszcza, że czas i prawo – jakby specjalnie preparowane pod “kacyków” – dają mu ogromną przewagę nad petentem. Tu zatem powinno zaczynać się wdzięczne pole do popisu dla dziennikarzy pracujących w mediach o charakterze społecznym i uzbrojonych nie tylko w ustawę pt. “Prawo Prasowe” ale także w oręż “masowego rażenia”, jaki daje gazeta, radio czy telewizja.

Sęk w tym, że dzisiaj praktycznie nie ma już ani takich mediów, ani takich dziennikarzy. Media o charakterze społecznym zostały wyparte przez propagandowe organy partyjne oraz goniące za tanią sensacją brukowce, natomiast dziennikarzy z powołania skutecznie wyparły albo dyspozycyjne miernoty, albo agitatorzy i manipulanci, dobrze wytresowani w niegdysiejszych wojewódzkich uniwersytetach marksizmu-leninizmu, przeflancowanych na uniwersytety z “prawdziwego zdarzenia”. Proszę zwrócić uwagę, że nawet teraz przyszli adepci pióra, mikrofonu i kamery szkoleni są na wydziałach dziennikarstwa i… nauk politycznych.

Oczywiście, najbardziej umotywowani do zawodu dziennikarskiego nie dadzą się przekabacić na bolszewicką modłę lecz cóż z tego, skoro w mediach ludzi ambitnych nie potrzebują, a “dziennikarzami roku” mianuje się czerwono-różowych propagandzistów w rodzaju M. Olejnik, J. Żakowskiego czy T. Lisa? Ledwie człowiek nacieszy się znakomitymi reportażami interwencyjnymi, obnażającymi aferzystów z najwyższych półek władzy i biznesu, a już słyszy, że ich autorzy – młodzi, znakomici warsztatowo i odważni dziennikarze – nie mogą znaleźć należnego uznania nawet w macierzystych redakcjach i bezpowrotnie żegnają się z zawodem.

W absolutnej większości mediów – publicznych nie wyłączając – obowiązuje bowiem dzisiaj dziennikarski wzorzec kundla o jednoznacznie czerwonym, UW-eckim lub SLD-owskim zabarwieniu. Co gorsze, ten wzorzec trafił również do organizacji dziennikarskich. Przykłady? Można je podać bez opuszczania Gdańska. Na czele Oddziału Morskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczpospolitej Polskiej (SD RP) stoi Jerzy Model, widocznie tak zafascynowany swoją partyjno-nomenklaturową przeszłością, że nawet dzisiaj uzurpuje sobie prawo do decydowania o tym, co jest dziennikarstwem dobrym, a co złym. W tymże zarządzie działa Przemysław Kuciewicz, uprawiający na łamach ““Głosu Wybrzeża” ” agitację tyleż czerwoną, co prymitywną, serwowaną w iście sowieckim stylu i przyprawiającą o odruchy wymiotne. Obydwu “towarzyszom” SD RP najzwyczajniej pomyliło się z – noszącą identyczny skrót – Socjaldemokracją RP, bezpośrednią spadkobierczynią PZPR i poprzedniczką obecnego SLD. A co w – niby – konkurencyjnym Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich? Ot, choćby Barbara Szczepuła, szefowa gdańskiego oddziału tejże organizacji i zarazem zdeklarowana miłośniczka “elyty” z Unii Wolności. Gdzie tu miejsce dla niezależnych, myślących kategoriami interesu społecznego, dziennikarzy?

Wyjątkową okazję do bezpośredniego przekonania się o aktualnym stanie dziennikarstwa w naszym kraju stanowi kampania przed wrześniowymi wyborami do Sejmu i Senatu. Tak zgodnego ujadania sfory dziennikarskich kundli w interesie komuny rasowej i globalistów różnej maści (UW wraz z jej “piątą kolumną” na tzw. prawicy, czyli PO i AWS) oraz komuny pospolitej (koalicja SLD-UP) nie słyszałem od dawna. Jawne bądź prymitywnie maskowane lansowanie liderów tych formacji widać wszędzie – od ich nieoficjalnych organów prasowych w rodzaju ““Gazety Wyborczej””, ““Polityki””, ““Trybuny””, ““Przeglądu”” czy “”Wprost”” poprzez niby-katolickie “Radio Plus” i niby-publiczną TVP aż do komiksowych piśmideł dla półanalfabetów.

Jednocześnie proszę zwrócić uwagę, które z ugrupowań konkurencyjnych dla ww. partii jest najczęściej atakowane bądź spychane w cień. Otóż nie jest bynajmniej “Samoobrona” z jej agresywnym i nie przebierającym w słowach liderem A. Lepperem. Nie jest to również “Alternatywa” wyspecjalizowana niemal wyłącznie w atakach na AWS. O dziwo, szczególnie drażniącą solą w oku czerwonych agitatorów okazuje się… Liga Polskich Rodzin, akurat ugrupowanie prowadzące swoją kampanię w sposób wyjątkowo spokojny i – mimo to – osiągające w prawyborach oraz sondażach internetowych wyniki kilkakrotnie wyższe od tych, jakie sugerują “fachowcy” z tzw. ośrodków badania opinii publicznej.

Można domyślać się, że ta rozbieżność notowań to nie jedyna przyczyna nieskrywanej niechęci do LPR ze strony przebranych za dziennikarzy czerwonych propagandzistów. Są inne, poważniejsze. Ot, choćby rzeczowy – współbrzmiący z żywotnymi interesami Polski i jej obywateli – program. Należałoby także wspomnieć o kandydatach, którzy niejednokrotnie dali dowód konsekwencji w realizacji przedwyborczych zobowiązań (vide: poseł Jan Łopuszański) oraz o intelektualnym zapleczu ugrupowania. Zapleczu, przy którym mocno bledną “autorytety” w rodzaju B. Geremka, L. Balcerowicza, T. Mazowieckiego, W. Bartoszewskiego, L. Pastusiaka, M. Borowskiego i im podobnych.

Wnioski co do wyborczych decyzji nasuwają się same, przynajmniej dla niżej podpisanego. I w niczym nie osłabią ich – cokolwiek przedwczesne – fanfary wieszczące druzgoczące zwycięstwo koalicji SLD-UP oraz pseudotroskliwe nawoływania do konsolidowania elektoratu prawicowego wokół ugrupowań najbardziej znanych, w rodzaju AWSP. Po pierwsze, jak mówią hydraulicy, z prądem to i gówno popłynie. Po drugie, jak mówi staropolskie przysłowie, lepiej z mądrym zgubić niż z głupim znaleźć.

A ponadto, ciągle pamiętam naczelny program bolszewików, zawarty w deklaracji: ““Od każdego według jego możliwości, każdemu według potrzeb””. I widzę przed oczyma setki tysięcy “Millerów”, “Polów”, “Tusków”, “Lewandowskich”, “Frasyniuków”, “Rybickich” i im podobnych zbyt ograniczonych bądź leniwych, aby zdobyć porządne wykształcenie i rzetelnie pracować (bo tak określili swoje możliwości), a jednocześnie zbyt ambitnych bądź pazernych, aby zrezygnować z ważnych funkcji i wysokich apanaży (bo tak określili swoje potrzeby). Nie bardzo uśmiechają mi się kolejne cztery lata pracy na darmozjadów. Co deklaruję publicznie, mimo pełnej świadomości, że czerwone trutnie znowu będą górą.

Henryk Jezierski
“MOTO” nr 8 (166), wrzesień 2001

Mamy mocne, gdyż wielokrotnie publikowane dowody naszego, zdecydowanie pozytywnego nastawienia do pasjonatów pojazdu dwukołowego, zwanego niegdyś bicyklem, a obecnie rowerem. Temu nastawieniu nie przeczy wybitnie motoryzacyjny charakter miesięcznika “MOTO”, a nawet – wprost przeciwnie. Uważamy np., że wspólnota interesów rowerzystów i automobilistów jest zdecydowanie silniejsza od ewentualnych sprzeczności, a ponadto wielu z nas znakomicie łączy role jednych i drugich, o czym świadczą choćby – coraz liczniejsze na naszych drogach – samochody z rowerami na dachach.

Wspomniana zbieżność interesów dotyczy zwłaszcza kwestii budowy wydzielonych ścieżek rowerowych. Im będzie ich więcej, tym mniejsze ryzyko wypadków z udziałem rowerzystów na ulicach i drogach po których jeżdżą samochody. Jest więc o co walczyć i to bez sztucznych podziałów wytyczanych według rodzaju używanego pojazdu.

Nic zatem dziwnego, że z niekłamaną satysfakcją przyjąłem zaproszenie do udziału w corocznym “Wielkim Przejeździe Rowerowym” ulicami Gdańska. Przejazd zaplanowano na niedzielę, 17 czerwca br., a jego organizatorami byli członkowie Obywatelskiej Ligi Ekologicznej (OLE), z prezesem Rogerem Jackowskim na czele. Zdeklarowanym amatorem roweru jestem od piątego roku życia, “Jaguarem” zakupionym za pierwsze wynagrodzenie jeżdżę nieprzerwanie od lat ponad trzydziestu, toteż uczestnicząc w ww. imprezie nie musiałem stosować jakichś przebieranek na doraźne potrzeby chwili. Po prostu – w gronie około tysiąca rowerzystów czekających na start spod restauracji “Cristal” czułem się jak swój między swoimi.

Niestety, skłamałbym pisząc, iż to uczucie dotyczyło wszystkich uczestników przejazdu. Na mój “kolarski” nos najbardziej nie pasującymi do wizerunku przeciętnego rowerowego pasjonata byli… sami organizatorzy imprezy. Wyjątkowo nieudane dzieci dwóch pedałów. A to włosy zmierzwione i poklejone w strąki, jakby ich właściciel dopiero co zlazł z drzewa. A to kolczyk lub inna “biżuteria” wbita w męską facjatę.

Jeszcze bardziej wymowny okazał się stan techniczny jednośladów należących do przedstawicieli OLE. Nigdy nie oceniam rowerzystów na podstawie ceny ich pojazdu lecz brak dbałości o to, aby śrubki były dokręcone, piasty i linki naoliwione, a całość działała bez zgrzytania i skrzypienia uważam za pogwałcenie podstawowych zasad rowerowej pasji, o bezpieczeństwie ruchu drogowego nie wspominając.

To instrumentalne traktowanie bicykla jako środka do realizacji zupełnie innych celów wyszło jeszcze bardziej, gdy mogłem zapoznać się z treścią haseł wznoszonych przez aktywistów OLE oraz posłuchać ich dupowłaznej “dyskusji” z magistrackimi urzędnikami podczas mityngu na Długim Targu.

Trzeba być bowiem wyjątkowym demagogiem, aby wzywać do realizacji postulatu pt. “Miasta dla rowerów, nie dla samochodów”. Mimo wszystko, autorowi tego zawołania nie życzę np. przewozu mebli z użyciem roweru lub skorzystania z interwencji rowerowego pogotowia ratunkowego. Zwłaszcza po skomplikowanym złamaniu kończyn dolnych.

Trzeba mieć także okazjonalny (np. raz w roku, podczas akcji takiej jak opisywana) kontakt z rowerem, aby dostrzegać szczególne “zasługi” gdańskich urzędników w dbaniu o interesy rowerzystów. Jest akurat odwrotnie i to nawet przy okazji inwestycji drogowych finansowanych z budżetu centralnego. Ledwie oddano do użytku ul. Armii Krajowej na Chełmie, a już pojawiły się tam znaki zakazu… jazdy rowerem. W efekcie ta część górnego tarasu Gdańska nie ma żadnego, bezpiecznego skomunikowania z centrum miasta dla rowerzystów. Identyczny scenariusz zastosowano po wybudowaniu fragmentu ul. Słowackiego. O samym zakończeniu inwestycji było głośno i entuzjastycznie. Znaki zakazu jazdy rowerem postawiono później, już bez przecinania wstęgi i udziału mediów.

Truteń też żeruje na pracowitości pszczół lecz nie ma dowodów na to, aby je obrażał lub – co gorsze – usiłował wytępić. Działacze z OLE postępują jakby odwrotnie, przekonując o zasadności porównywania tzw. ekologów do arbuzów (na zewnątrz zieloni, w środku – iście bolszewicka czerwień). Pieniądze na drogi, chodniki, ścieżki i całą infrastrukturę miejską nie płyną bynajmniej z kieszeni urzędników lecz z podatków płaconych przez ludzi najpracowitszych i najbardziej zaradnych. A ci wręcz muszą korzystać w swojej działalności z samochodów. Próby zanegowania tej oczywistości zdają się dowodzić, że ludzkość wyhodowała wyjątkowo osobliwy gatunek trutnia. Jest to truteń czerwony, charakteryzujący się tępotą silniejszą od instynktu samozachowawczego.

Mimo wszystko, wierzę w korzystną ewolucję tego gatunku i dlatego aktywistom z OLE polecam propagowanie hasła mojego autorstwa: “Mniej bezmyślnych urzędników, więcej ścieżek i chodników”. Nie tylko rymuje się ładniej od tego, które nagłaśniali na ulicach Gdańska ale także – za co ręczę – jest zdecydowanie łatwiejsze do udowodnienia.

Henryk Jezierski
“MOTO” nr 6 (164), czerwiec 2001