PARKING NIESTRZEŻONY

Obserwując dzisiejsze uroczystości pogrzebowe eks-prezydenta Gdańska  w Bazylice Mariackiej miałem zamiar skoncentrować się na ekumenicznym, czyli żydowskim obrządku tego spektaklu i poddać gruntownej weryfikacji swoje dotychczasowe przekonanie na temat rodowodu zamordowanego.

Jest poniedziałkowy wieczór, 14 stycznia 2019 roku. Od ataku nożownika na prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza minęła ponad doba. Praktycznie w takim samym czasie, choć ze szczególną intensywnością po komunikacie o śmierci zaatakowanego, obserwuję w czołowych mediach istną paradę obłudników, zwłaszcza z politycznego stada. Starannie dobrane maski emanują oczywiście bólem, współczuciem, troską i wszystkim, co niezbędne, aby dobrze odegrać rolę przykładnego samarytanina. I pomyśleć, że jeszcze kilka dni wcześniej te same gęby – by nie powiedzieć: ryje – strzelały niewybrednymi epitetami w stronę swoich przeciwników niczym ruskie pepesze. Bez obawy, za kilka dni, a może nawet wcześniej strzelanina zostanie wznowiona. Ba, lewactwo spod znaku SLD czy Razem czyni to już teraz. Takiej okazji do wylansowania swojej „tolerancji” i „otwarcia na drugiego człowieka” nie odpuszczą.

Do Rady Programowej gdańskiego oddziału Telewizji Polskiej  rekomendowany zostałem w grudniu 2016 roku jako prezes zarządu gdańskiego oddziału Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy, wybrany na to stanowisko w demokratycznych wyborach osiem miesięcy wcześniej. Trudno zatem o mocniejszy mandat do objęcia funkcji w gremium weryfikującym programową stronę działalności lokalnego ośrodka telewizji publicznej.

Więcej

Nie mam żadnych złudzeń co do merytorycznego poziomu większości programów telewizyjnych, w tym tzw. publicystyczno-informacyjnych, ale też nie widzę powodu, aby odmawiać w nich udziału, nawet w charakterze przypadkowego, epizodycznego rozmówcy. Dlatego, gdy w połowie października br. zostałem zaproszony przez red. Hannę Kordalską-Rosiek z TVP Gdańsk do udziału w ulicznej – na ul. Długiej konkretnie – sondzie, zgodziłem się bez wahania. Zwłaszcza, że dziennikarka reprezentowała telewizję z definicji publiczną, a ponadto – żal było patrzeć jak szerokim łukiem omijają ją kolejni indagowani przechodnie.  

Więcej

Tragedią Polski nie jest wszechwładza żydów, bowiem z nią – w mniej lub bardziej zakonspirowanej formie – mamy do czynienia w większości państw europejskich. Nasz problem to fakt, że dostaliśmy się w łapy tzw. żydów chazarskich – najbardziej tępych, a jednocześnie najbardziej bezwzględnych w realizowaniu swoich plugawych celów. Mongolskie pochodzenie tej hołoty i okoliczności, w jakich przyjęła judaizm rabiniczny za swoją religię wyjaśniam szerzej w tekście „METRYKA KOCZOWNIKA”, toteż tym razem skoncentrujmy się na zagrożeniach, jakie niosą najbliższe wybory prezydenckie z jedynie słusznym faworytem oraz jego ewentualnym – również jedynie słusznym – konkurentem.

Dla zarządców niemieckiej gazety pod tyleż formalnym, co umownym tytułem „Polska Dziennik Bałtycki”, niejaki Tomasz Słomczyński musi być dziennikarzem wyjątkowym. Trudno inaczej wytłumaczyć zmasowaną, zarówno pod względem częstotliwości (codziennie), jak i powierzchni (zawsze na szerokość całej strony) promocję najnowszej książki ww. autora, zatytułowanej „Miejsca przeklęte”. Ponieważ promocji towarzyszy publikacja w „PDB” całych rozdziałów książki, a sam Słomczyński przedstawia się jako „reportażysta”, więc uznałem za wskazane zgłębić treść przynajmniej jednego z nich.

Określenie „Volksdeutsche” użyte zostało po raz pierwszy w 1938 roku w dokumencie podpisanym przez Adolfa Hitlera dla urzędowego zdefiniowania „ludzi niemieckojęzycznych mających niemieckie korzenie jednak nie posiadających niemieckiego obywatelstwa”. 

W marcu br. „Rzeczpospolita” – w ślad za danymi Ministerstwa Finansów – ogłosiła triumfalnie, iż w ciągu 10 lat obecności w UE dostaliśmy z Brukseli 61 mld euro netto, czyli 1,6 tys. na głowę statystycznego mieszkańca Polski. Powiało bezprecedensowym sukcesem…

Więcej

Ten felieton napisałem wprawdzie wcześniej, ale wydarzenia z wtorku, 19 marca 2013 na drodze pod Włocławkiem, sprawiły, że w obronie „kiboli” staję z jeszcze większym przekonaniem. Tragiczny wypadek – z dwoma ofiarami śmiertelnymi i kilkunastoma ciężko rannymi – autobusu, którym wracali kibice gdańskiej Lechii z Gliwic to bowiem szczególnie wymowny przykład wysokiej ceny, jaką trzeba niekiedy zapłacić za miłość do swojego klubu. Więcej

„My możemy was obrażać, okradać, a nawet mordować, a wam – jako chrześcijanom – i tak pozostanie tylko modlenie się za nas. To przecież nakazuje wasza religia”. Ten cyniczny przekaz, choć niekoniecznie w dosłownej formie, słyszę wielokrotnie. Czułbym się w miarę nieźle, gdybym tylko słyszał. Ale ja to jeszcze – co gorsze – widzę i odczuwam.