Do Rady Programowej gdańskiego oddziału Telewizji Polskiej rekomendowany zostałem w grudniu 2016 roku jako prezes zarządu gdańskiego oddziału Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy, wybrany na to stanowisko w demokratycznych wyborach osiem miesięcy wcześniej. Trudno zatem o mocniejszy mandat do objęcia funkcji w gremium weryfikującym programową stronę działalności lokalnego ośrodka telewizji publicznej.
Nie mam żadnych złudzeń co do merytorycznego poziomu większości programów telewizyjnych, w tym tzw. publicystyczno-informacyjnych, ale też nie widzę powodu, aby odmawiać w nich udziału, nawet w charakterze przypadkowego, epizodycznego rozmówcy. Dlatego, gdy w połowie października br. zostałem zaproszony przez red. Hannę Kordalską-Rosiek z TVP Gdańsk do udziału w ulicznej – na ul. Długiej konkretnie – sondzie, zgodziłem się bez wahania. Zwłaszcza, że dziennikarka reprezentowała telewizję z definicji publiczną, a ponadto – żal było patrzeć jak szerokim łukiem omijają ją kolejni indagowani przechodnie.
Dla zarządców niemieckiej gazety pod tyleż formalnym, co umownym tytułem „Polska Dziennik Bałtycki”, niejaki Tomasz Słomczyński musi być dziennikarzem wyjątkowym. Trudno inaczej wytłumaczyć zmasowaną, zarówno pod względem częstotliwości (codziennie), jak i powierzchni (zawsze na szerokość całej strony) promocję najnowszej książki ww. autora, zatytułowanej „Miejsca przeklęte”. Ponieważ promocji towarzyszy publikacja w „PDB” całych rozdziałów książki, a sam Słomczyński przedstawia się jako „reportażysta”, więc uznałem za wskazane zgłębić treść przynajmniej jednego z nich.
Więcej
Określenie „Volksdeutsche” użyte zostało po raz pierwszy w 1938 roku w dokumencie podpisanym przez Adolfa Hitlera dla urzędowego zdefiniowania „ludzi niemieckojęzycznych mających niemieckie korzenie jednak nie posiadających niemieckiego obywatelstwa”.
WięcejW marcu br. „Rzeczpospolita” – w ślad za danymi Ministerstwa Finansów – ogłosiła triumfalnie, iż w ciągu 10 lat obecności w UE dostaliśmy z Brukseli 61 mld euro netto, czyli 1,6 tys. na głowę statystycznego mieszkańca Polski. Powiało bezprecedensowym sukcesem…
Ten felieton napisałem wprawdzie wcześniej, ale wydarzenia z wtorku, 19 marca 2013 na drodze pod Włocławkiem, sprawiły, że w obronie „kiboli” staję z jeszcze większym przekonaniem. Tragiczny wypadek – z dwoma ofiarami śmiertelnymi i kilkunastoma ciężko rannymi – autobusu, którym wracali kibice gdańskiej Lechii z Gliwic to bowiem szczególnie wymowny przykład wysokiej ceny, jaką trzeba niekiedy zapłacić za miłość do swojego klubu. Więcej
„My możemy was obrażać, okradać, a nawet mordować, a wam – jako chrześcijanom – i tak pozostanie tylko modlenie się za nas. To przecież nakazuje wasza religia”. Ten cyniczny przekaz, choć niekoniecznie w dosłownej formie, słyszę wielokrotnie. Czułbym się w miarę nieźle, gdybym tylko słyszał. Ale ja to jeszcze – co gorsze – widzę i odczuwam.
WięcejWprawdzie operowanie terminami „żyd wschodni” lub „żyd aszkenazyjski” wobec przybłędów rządzących PRL i III/IV RP nieprzerwanie od 1944 roku jest dla samych zainteresowanych korzystne, ponieważ pozwala oskarżać o antysemityzm każdego, kto wystąpi przeciw nim z najmniejszą choćby krytyką lecz dlaczegóż miałbym ułatwiać zadanie wrogom Polski i Polaków? Stąd moja – praktykowana z dobrym skutkiem od dłuższego czasu – decyzja o posługiwaniu się pojęciem „mongoła” względnie “mongolicy” (w wersji żeńskiej), jako, po pierwsze – bardziej odpowiadającym prawdziwemu rodowodowi znacznej części okupantów, po drugie – pozwalającym, dzięki dodatkowemu, medycznemu znaczeniu tego określenia, rozszerzyć je także na osobników etnicznie różnych (włącznie z rdzennymi Polakami) lecz ochoczo służących swoim azjatyckim panom.
„Nie będziemy dzisiaj na pewno rozmawiać o Januszu Korwin-Mikke, który jest faszystą i obraża niepełnosprawnych. Wydaje mi się, że należy go wyeliminować z życia publicznego”. Taki oto słowami, wypowiedzianymi podczas prowadzonego przez siebie w Radio Zet programu „Siódmy dzień tygodnia” (9 listopada 2012), niejaka Monika Olejnik zarekomendowała się jako zdeklarowana obrończyni osób słabszych i poszkodowanych przez los. Budująca to postawa, zważywszy choćby na wcześniejsze dokonania tej „dziennikarki” atakującej swoich adwersarzy – zwłaszcza ideologicznych – z bezwzględnością godną katalogowej mendy medialnej o bolszewickim rodowodzie. Pseudodziennikarska hołota kupiła ten miłosierny greps i liczne popłuczyny „Gazety Wyborczej” pojechały po eks-prezesie Unii Polityki Realnej jak po łysej kobyle.
W filmie „Psy 2” Franz Maurer, grany przez Bogusława Lindę wygłasza słynną kwestię: „Nie mów mi, k…a, nic o zabijaniu, bo coś o tym wiem”. Odnosząc to sformułowanie do swoich doświadczeń mógłbym powiedzieć każdemu (no, może z wyjątkiem kobiet): „Nie mów mi, k…a, nic o Gdańsku, bo coś o tym wiem”. To konsekwencja ostatnich czterech lat, gdy do wiedzy – niebagatelnej przecież – gdańskiego dziennikarza z 35-letnim stażem i sporym dorobkiem reporterskim, dorzucić musiałem to, co dane jest poznać tylko osobie pełniącej funkcję Dyżurnego Inżyniera Miasta (w skrócie DIM) w gdańskim Zarządzie Dróg i Zieleni (w skrócie ZDiZ); 24 godziny na dobę, w dni powszednie i świąteczne, w upały i śnieżyce, w czas względnego spokoju i pełnej mobilizacji…