PARKING NIESTRZEŻONY

Ten felieton napisałem wprawdzie wcześniej, ale wydarzenia z wtorku, 19 marca 2013 na drodze pod Włocławkiem, sprawiły, że w obronie „kiboli” staję z jeszcze większym przekonaniem. Tragiczny wypadek – z dwoma ofiarami śmiertelnymi i kilkunastoma ciężko rannymi – autobusu, którym wracali kibice gdańskiej Lechii z Gliwic to bowiem szczególnie wymowny przykład wysokiej ceny, jaką trzeba niekiedy zapłacić za miłość do swojego klubu. Więcej

„My możemy was obrażać, okradać, a nawet mordować, a wam – jako chrześcijanom – i tak pozostanie tylko modlenie się za nas. To przecież nakazuje wasza religia”. Ten cyniczny przekaz, choć niekoniecznie w dosłownej formie, słyszę wielokrotnie. Czułbym się w miarę nieźle, gdybym tylko słyszał. Ale ja to jeszcze – co gorsze – widzę i odczuwam.

Wprawdzie operowanie terminami „żyd wschodni” lub „żyd aszkenazyjski” wobec przybłędów rządzących PRL i III/IV RP nieprzerwanie od 1944 roku jest dla samych zainteresowanych korzystne, ponieważ pozwala oskarżać o antysemityzm każdego, kto wystąpi przeciw nim z najmniejszą choćby krytyką lecz dlaczegóż miałbym ułatwiać zadanie wrogom Polski i Polaków? Stąd moja – praktykowana z dobrym skutkiem od dłuższego czasu – decyzja o posługiwaniu się pojęciem „mongoła” względnie “mongolicy” (w wersji żeńskiej), jako, po pierwsze – bardziej odpowiadającym prawdziwemu rodowodowi znacznej części okupantów, po drugie – pozwalającym, dzięki dodatkowemu, medycznemu znaczeniu tego określenia, rozszerzyć je także na osobników etnicznie różnych (włącznie z rdzennymi Polakami) lecz ochoczo służących swoim azjatyckim panom.

Więcej

„Nie będziemy dzisiaj na pewno rozmawiać o Januszu Korwin-Mikke, który jest faszystą i obraża niepełnosprawnych. Wydaje mi się, że należy go wyeliminować z życia publicznego”. Taki oto słowami, wypowiedzianymi podczas prowadzonego przez siebie w Radio Zet programu „Siódmy dzień tygodnia” (9 listopada 2012),  niejaka Monika Olejnik zarekomendowała się jako zdeklarowana obrończyni osób słabszych i poszkodowanych przez los. Budująca to postawa, zważywszy choćby na wcześniejsze dokonania tej „dziennikarki” atakującej swoich adwersarzy – zwłaszcza ideologicznych – z bezwzględnością godną katalogowej mendy medialnej o bolszewickim rodowodzie. Pseudodziennikarska hołota kupiła ten miłosierny greps i liczne popłuczyny „Gazety Wyborczej” pojechały po eks-prezesie Unii Polityki Realnej jak po łysej kobyle.

Więcej

W filmie „Psy 2” Franz Maurer, grany przez Bogusława Lindę wygłasza słynną kwestię: „Nie mów mi, k…a, nic o zabijaniu, bo coś o tym wiem”. Odnosząc to sformułowanie do swoich doświadczeń mógłbym powiedzieć każdemu (no, może z wyjątkiem kobiet): „Nie mów mi, k…a, nic o Gdańsku, bo coś o tym wiem”. To konsekwencja  ostatnich czterech lat, gdy do wiedzy – niebagatelnej przecież – gdańskiego dziennikarza z 35-letnim stażem i sporym dorobkiem reporterskim, dorzucić musiałem to, co dane jest poznać tylko osobie pełniącej funkcję Dyżurnego Inżyniera Miasta (w skrócie DIM) w gdańskim Zarządzie Dróg i Zieleni (w skrócie ZDiZ); 24 godziny na dobę, w dni powszednie i świąteczne, w upały i śnieżyce, w czas względnego spokoju i pełnej mobilizacji…

Więcej

Prezydent miasta Sopot, Jacek Karnowski raczył wydać osobiste zarządzenie w myśl którego rowerzyści korzystający ze ścieżki biegnącej wzdłuż wybrzeża Zatoki Gdańskiej i pozostającej w granicach znanego kurortu, zobowiązani są ograniczyć prędkość do… 10 km/h.

„Kaloszy, kamaszy, a palce wylazszy”… Tak, z charakterystycznym wileńskim akcentem, zwykł mawiać mój nauczyciel w podstawówce,   gdy ktoś z nas próbował zastąpić poprawną odpowiedź na zadane pytanie, płynnym wprawdzie i bogatym w ozdobniki lecz zupełnie odbiegającym od tematu słowotokiem. W powyższym sformułowaniu mieścił  się najlepszy komentarz do bezsensowności podejmowania działań, które – choć często efektowne, pracochłonne i kosztowne – nie przynoszą oczekiwanego rezultatu.

I po co te nerwy, pomówienia, domniemania, snucie najbardziej absurdalnych hipotez oraz szczucie Polaków “prawdziwych” przeciwko “nieprawdziwym”, realizowane skutecznie przez żydowskich agitatorów? Od momentu wysłuchania pierwszej informacji o katastrofie pod Smoleńskiem do chwili obecnej nie miałem i nadal nie mam cienia najmniejszych wątpliwości, kto zabił Lecha Kaczyńskiego. Moja, niczym niewzruszona, odpowiedź brzmi: on sam. A ściślej – zabiła go iście chazarska nienawiść do Rosjan i przekonanie, że przy użyciu polskich szabas-gojów da jej w Katyniu upust daleko większy, niż wtedy, gdy ruszył na odsiecz żydowskim namiestnikom Gruzji, cokolwiek pochopnie przekonanym o powodzeniu swojej akcji zbrojnej przeciwko Rosji.

Więcej

W gronie swoich znajomych (nie mylić z przyjaciółmi) mam – niestety – zarówno zwolenników PO, jak i PiS. Początkowo ich zapiekłość we wzajemnym obrzucaniu się inwektywami oraz oskarżeniami o działanie na szkodę Polski nawet mnie bawiła. Po pierwsze – miałem w pamięci przedwyborcze deklaracje wielu z nich, że są zainteresowani wyłącznie koalicją obydwu partii (określaną jako POPiS), co już czyniło podkreślane różnice ideowe bardzo umownymi. Po drugie – byłem przekonany, że po początkowym zauroczeniu Kaczyńskimi z jednej, a Tuskiem z drugiej strony, przyjdzie czas na opamiętanie i chłodną analizę tego, czy w ogóle jest coś, co naprawdę różni liderów oraz dowodzone przez nich partie w podejściu do kluczowych interesów Polski i Polaków.

“Dzięki Ci Boże, że go od nas już zabrałeś”… Tej treści napis – oczywiście budzący oburzenie “autorytetów” – na transparencie towarzyszącym uroczystościom pogrzebowym niejakiego Bronisława Geremka vel Lewartowa oddaje dosyć wymownie, a przy tym w oględnej, chrześcijańskiej formie, stosunek wielu Polaków do czołowego przedstawiciela żydokomuny w jej szczególnie plugawym, gdyż bolszewickim wymiarze. Dzisiaj trzeba być bowiem rasowym koczownikiem plemiennym bądź szabas-gojem z medialnie obrzezanym mózgiem, aby uważać Geremka za “wielkiego Polaka” oraz “wielkiego Europejczyka”. Dobrze więc się stało, że poszedł w diabły, do sektora zarezerwowanego dla wszelkiej swołoczy sowieckiej.