FELIETONY, KOMENTARZE, POLEMIKI 1977 – 2021

W środę, 12 maja br. obecne władze, zarówno państwowe (PiS), jak i samorządowe (POPiS i przystawki), wycierające sobie co rusz gębę polskością i patriotyzmem, powinny obchodzić 95 rocznicę tzw. zamachu majowego 1926. Niestety, jedna z najczarniejszych kart w historii naszego kraju została skrupulatnie przykryta uroczystymi obchodami przypadającej na ten sam dzień 86 rocznicy śmierci… Józefa Piłsudskiego, akurat organizatora i realizatora zbrodni majowej.

Jeśli ktoś nie wiedział, jakie zadania cwańszy (żyjący) z bliźniaków Kaczyńskich powierzył nowemu ministrowi zdrowia, niejakiemu Adamowi Niedzielskiemu, to po wspólnej konferencji prasowej tegoż z szefem policji Jarosławem Szymczakiem, powinien wyzbyć się jakichkolwiek złudzeń. Dokładnie we wtorek, 6 października br. kolejny „specjalista od koronowirusa” (vide: jego poprzednik Łukasz Szumowski) zakomunikował publicznie rozpoczęcie akcji pt. „zero tolerancji” wobec osób nie przestrzegających procedury DDM czyli dystansu, dezynfekcji i maseczki. Zadeklarowane przez J. Szymczaka pełne wsparcie policji w ściganiu i karaniu krnąbnych obywateli sprawia, że możemy spodziewać się wszystkiego najgorszego w dalszej eskalacji państwowego zamordyzmu w zmuszaniu do noszenia kagańców, knebli i namordników.

Powodów naszej – wspólnie z żoną – decyzji o kupnie rekreacyjnej działki leśnej była kilka lecz każdy bez jakiegokolwiek związku z tzw. pandemią. Decyzję podjęliśmy bowiem wiosną ubiegłego roku, natomiast zakup sfinalizowaliśmy na początku grudnia. Jakiś jednak „palec Boży” niewątpliwie zadziałał. Zwłaszcza, że przez trzy zimowe miesiące dzielące nas od odnotowania pierwszego w Polsce przypadku zakażenia koronawirusem nie próżnowaliśmy. Sprzyjające warunki pogodowe wykorzystaliśmy m.in. na ogrodzenie całej nieruchomości oraz zastąpienie kilkudziesięciu obumarłych drzew nowymi nasadzeniami, dodajmy – w liczbie znacznie wyższej.

Obserwując dzisiejsze uroczystości pogrzebowe eks-prezydenta Gdańska  w Bazylice Mariackiej miałem zamiar skoncentrować się na ekumenicznym, czyli żydowskim obrządku tego spektaklu i poddać gruntownej weryfikacji swoje dotychczasowe przekonanie na temat rodowodu zamordowanego.

Jest poniedziałkowy wieczór, 14 stycznia 2019 roku. Od ataku nożownika na prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza minęła ponad doba. Praktycznie w takim samym czasie, choć ze szczególną intensywnością po komunikacie o śmierci zaatakowanego, obserwuję w czołowych mediach istną paradę obłudników, zwłaszcza z politycznego stada. Starannie dobrane maski emanują oczywiście bólem, współczuciem, troską i wszystkim, co niezbędne, aby dobrze odegrać rolę przykładnego samarytanina. I pomyśleć, że jeszcze kilka dni wcześniej te same gęby – by nie powiedzieć: ryje – strzelały niewybrednymi epitetami w stronę swoich przeciwników niczym ruskie pepesze. Bez obawy, za kilka dni, a może nawet wcześniej strzelanina zostanie wznowiona. Ba, lewactwo spod znaku SLD czy Razem czyni to już teraz. Takiej okazji do wylansowania swojej „tolerancji” i „otwarcia na drugiego człowieka” nie odpuszczą.

Do Rady Programowej gdańskiego oddziału Telewizji Polskiej  rekomendowany zostałem w grudniu 2016 roku jako prezes zarządu gdańskiego oddziału Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy, wybrany na to stanowisko w demokratycznych wyborach osiem miesięcy wcześniej. Trudno zatem o mocniejszy mandat do objęcia funkcji w gremium weryfikującym programową stronę działalności lokalnego ośrodka telewizji publicznej.

Więcej

Nie mam żadnych złudzeń co do merytorycznego poziomu większości programów telewizyjnych, w tym tzw. publicystyczno-informacyjnych, ale też nie widzę powodu, aby odmawiać w nich udziału, nawet w charakterze przypadkowego, epizodycznego rozmówcy. Dlatego, gdy w połowie października br. zostałem zaproszony przez red. Hannę Kordalską-Rosiek z TVP Gdańsk do udziału w ulicznej – na ul. Długiej konkretnie – sondzie, zgodziłem się bez wahania. Zwłaszcza, że dziennikarka reprezentowała telewizję z definicji publiczną, a ponadto – żal było patrzeć jak szerokim łukiem omijają ją kolejni indagowani przechodnie.  

Więcej

Tragedią Polski nie jest wszechwładza żydów, bowiem z nią – w mniej lub bardziej zakonspirowanej formie – mamy do czynienia w większości państw europejskich. Nasz problem to fakt, że dostaliśmy się w łapy tzw. żydów chazarskich – najbardziej tępych, a jednocześnie najbardziej bezwzględnych w realizowaniu swoich plugawych celów. Mongolskie pochodzenie tej hołoty i okoliczności, w jakich przyjęła judaizm rabiniczny za swoją religię wyjaśniam szerzej w tekście „METRYKA KOCZOWNIKA”, toteż tym razem skoncentrujmy się na zagrożeniach, jakie niosą najbliższe wybory prezydenckie z jedynie słusznym faworytem oraz jego ewentualnym – również jedynie słusznym – konkurentem.

Dla zarządców niemieckiej gazety pod tyleż formalnym, co umownym tytułem „Polska Dziennik Bałtycki”, niejaki Tomasz Słomczyński musi być dziennikarzem wyjątkowym. Trudno inaczej wytłumaczyć zmasowaną, zarówno pod względem częstotliwości (codziennie), jak i powierzchni (zawsze na szerokość całej strony) promocję najnowszej książki ww. autora, zatytułowanej „Miejsca przeklęte”. Ponieważ promocji towarzyszy publikacja w „PDB” całych rozdziałów książki, a sam Słomczyński przedstawia się jako „reportażysta”, więc uznałem za wskazane zgłębić treść przynajmniej jednego z nich.

Określenie „Volksdeutsche” użyte zostało po raz pierwszy w 1938 roku w dokumencie podpisanym przez Adolfa Hitlera dla urzędowego zdefiniowania „ludzi niemieckojęzycznych mających niemieckie korzenie jednak nie posiadających niemieckiego obywatelstwa”.