POPiSowy PRZEKRĘT KAHAŁU

W gronie swoich znajomych (nie mylić z przyjaciółmi) mam – niestety – zarówno zwolenników PO, jak i PiS. Początkowo ich zapiekłość we wzajemnym obrzucaniu się inwektywami oraz oskarżeniami o działanie na szkodę Polski nawet mnie bawiła. Po pierwsze – miałem w pamięci przedwyborcze deklaracje wielu z nich, że są zainteresowani wyłącznie koalicją obydwu partii (określaną jako POPiS), co już czyniło podkreślane różnice ideowe bardzo umownymi. Po drugie – byłem przekonany, że po początkowym zauroczeniu Kaczyńskimi z jednej, a Tuskiem z drugiej strony, przyjdzie czas na opamiętanie i chłodną analizę tego, czy w ogóle jest coś, co naprawdę różni liderów oraz dowodzone przez nich partie w podejściu do kluczowych interesów Polski i Polaków.

Po ponad dwóch latach od ostatnich wyborów parlamentarnych moje nadzieje legły zupełnie w gruzach. Niczym nie osłabiona wierność zwolenników obydwu największych partii oraz ich przekonanie o posiadaniu jedynie słusznej recepty na dobro Polski i Polaków zdają się dowodzić, że mam do czynienia albo z mniej lub bardziej zakamuflowanymi żydami (najczęściej zza Buga, pochodzenia chazarskiego), albo z etnicznymi wprawdzie Polakami lecz o mózgach skutecznie obrzezanych przez koszerne media.

Trudno inaczej wytłumaczyć emocjonalne zaangażowanie po stronie PO lub PiS w mniej lub bardziej wyreżyserowanych konfliktach (vide: ostatnia „afera hazardowa”) przy jednoczesnym nie zauważaniu wyjątkowej zgodności obydwu partii w systemowym niszczeniu Polski i narodu polskiego. Tym sposobem pióro, które odmówiło posłuszeństwa prezydentowi RP, Lechowi Kaczyńskiemu podczas podpisywania przez tegoż „patriotę” tzw. Traktatu Lizbońskiego – ostatniego aktu utraty suwerenności Polski na rzecz unijnego kołchozu – nosi w sobie (oczywiście, o ile nie zostało zniszczone) więcej zasług w walce o dobro naszego kraju niż absolutna większość Polaków. Smutne, lecz prawdziwe.

A przecież pełna zgodność i współdziałanie nieformalnej koalicji PO oraz PiS nie kończy się bynajmniej na samej akceptacji Traktatu Lizbońskiego, choć to dla Polski akt najbardziej zabójczy, przysłowiowy gwóźdź do trumny. Proszę sprawdzić, czy cokolwiek różni te partie np. w kwestii wysyłania polskiego mięsa armatniego do Afganistanu, przyjęcia do strefy euro, wspierania żydowskich interesów na Białorusi i Ukrainie, traktowania resztek polskiego haraczu odzyskiwanego z brukselskiej kasy jako „dotacji unijnych” czy iście żydofilskiego zaangażowania w walce z „antysemityzmem” (vide: propagandowy cyrk ze skradzionym napisem nad bramą muzeum obozu Auschwitz-Birkenau lecz bez jakichkolwiek konsekwencji dla jego szefa, Piotra Cywińskiego – notabene katalogowego przechrzty i prominentnego działacza… Klubu Inteligencji Katolickiej). Przykłady można by mnożyć w nieskończoność.

Przy takim, bezwzględnym przestrzeganiu zaleceń gminy żydowskiej (kahału) co do priorytetów w walce o unicestwienie Polski i narodu polskiego, poszczególne wsie (kibuce) mogą pozwolić sobie tylko na samodzielność w kwestiach dla żydowskiej sprawy drugorzędnych, np. podziału synekur w instytucjach państwowych i samorządowych Republiki Przybłędów, które to określenie uważam za najwłaściwsze rozszerzenie skrótu RP. Tym sposobem członkowie kibucu „piłsudy” (PiS) mogą nie przebierać w środkach podczas szarpaniny z członkami kibucu „prusaki” (PO). I vice versa. Wszak stawką są tutaj kolejne wygrane wybory, a wraz z nimi dziesiątki tysięcy dobrze płatnych posadek. Nieprzypadkowo żydochazar Jacek Kurski (kibuc „piłsudy”) raczył stwierdzić, że „ciemny lud wszystko kupi”. Patrząc na skaczących sobie do oczu Kempę i Wassermanna z jednej strony oraz Sekułę i Neumanna z drugiej tenże lud wierzy, że żyje w kraju demokratycznym. I z pełnym przekonaniem weźmie udział w kolejnych wyborach między „piłsudami” i „prusakami”.

Rabinacki zabieg z wysforowaniem – przy znaczącym udziale medialnych organów żydokomuny – dwóch ostro rywalizujących kibuców na scenie politycznej Republiki Przybłędów pozwala bowiem realizować nie tylko koncepcję odwrócenia uwagi gojów od spraw dla nich najważniejszych (takich choćby jak wspomniany Traktat Lizboński) ale także w mistrzowski sposób eliminuje z tejże sceny inne siły polityczne.

Pół biedy, gdyby rzecz kończyła się na zmarginalizowaniu kibuców grupujących członków i sympatyków SLD oraz dawnej UW (tu adekwatnymi byłyby określenia „sowiety” oraz „kagany” od przybranych personaliów Lazara Kaganowicza, najbardziej wpływowego choć praktycznie nieznanego żyda w historii ZSRR). Ba, jestem gotów przejść do porządku dziennego nawet nad LPR, którego „wysoki jak brzoza, głupi jak koza” przywódca, czyli Roman Giertych dał się podpuścić i wyeliminować dwóm kurduplom – bliźniakom, czyli J. i L. Kaczyńskim. Problem w tym, że propagandowe ograniczenie sceny politycznej do PO i PiS sprowadza praktycznie do zera szanse wyborcze stowarzyszeń lub partii o charakterze stricte narodowym.

A propos zaciętej jakoby walki PiS-owskich „piłsudów” z PO-owskimi „prusakami” i to na szczeblu najwyższym bo wodzowskim… Wiosną 2008 roku Centrum Informacyjne Rządu przekazało dziennikarzom wiadomość o spotkaniu prezydenta L. Kaczyńskiego z premierem D. Tuskiem w Juracie oraz zaplanowanej bezpośrednio po nim konferencji prasowej. Podobnie jak inni, potwierdziłem swoją akredytację. Niestety, konferencja została odwołana bez podania przyczyn. Dopiero później okazało się, że obydwaj „śmiertelni wrogowie” nie tylko dogadali się w kwestii ratyfikacji Traktatu Lizbońskiego ale także opróżnili parę butelek wina, co przekreśliło możliwość udzielania w miarę logicznych odpowiedzi na pytania żurnalistów. W sejmowych i senackich kuluarach też jakoś nie dane mi było się zauważyć wrogości między członkami PO i PiS, tak intensywnie serwowanej – za pośrednictwem mediów – „ciemnemu ludowi”. Kibuce wprawdzie różne lecz kahał ten sam.

Henryk Jezierski
(05.02.2010)

P.S.

Już po opublikowaniu felietonu Pan M. K. z Niemiec (personalia znane autorowi) podał link do strony http://mementomori.salon24.pl/ na której Michał Tyrpa, prezes Fundacji Paradis Judaeorum publikuje dokumenty związane z próbą pozbawienia wspomnianego przeze mnie Piotra Cywińskiego funkcji dyrektora Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau. Okazuje się, że tenże funkcjonariusz państwowy, utrzymywany z naszych podatków, ma w swoich dokonaniach także… sprzeciw wobec inicjatywy uhonorowania rotmistrza Witolda Pileckiego wybiciem pamiątkowej monety. Ot, żydowska wdzięczność dla polskiego bohatera.

H. Jez.

KOMENTARZE, POLEMIKI, UZUPEŁNIENIA

Witam Pana,

Trafne spostrzeżenia i dobry tekst, ale to wybory partyjne w ordynacji dotychczasowej są przyczyną takiego stanu rzeczy. Partie te nie są utrzymywane ze składek swoich członkow, mają za to ogromne dotacje z budżetu państwa. Selekcja negatywna polega na tym, że bogatsi i bardziej dupoliżący mają zagwarantowane miejsca tzw. biorące na listach wyborczych. Skład sejmu i nawet rad miejskich co kadencję wyrażnie gorszy…

No i oczywista sprawa – media… Zwłaszcza telewizja niszczy mózgownice. Chociaz powiem Panu, że obaj moi synowie wyrzucili telewizory na śmietnik. Efektem jest lepszy rozwój ich dzieci, a moich wnuków.

Pozdrawiam
 S.G. (pełne personalia znane autorowi)
06.02.2010

Szanowny Panie,

Jakkolwiek poza jednym z tezami i spostrzeżeniami pana w powyższym wpisie można się w pełni zgodzić to jednak nie zgadzam się absolutnie z krytyką p. Romana Giertycha. Śledziłem dokładnie jego karierę polityczną i moim zdaniem jest najbardziej wiarygodny, mądry, odważny, roztropny, medialny, roztropny, prawdomówny, nie egoistyczny polityk na polskiej prawicy. Każde z tych określeń jestem zdolny osobno uzasadnić co nie znaczy, że nie dostrzegam kilku jego błędów, które jednak w porównaniu do jego zasług są niewspółmiernie małe.

Dlatego szanując Pana i znając Pana poglądy (bardzo mi bliskie) z portalu proszę aby Pan nie wkupywał się u naszych mniemam wspólnych wrogów i przeciwników fałszywymi i bezpodstawnymi z gruntu inwektywami skierowanymi do człowieka , który jest pozytywnym ewenenementem.

Z wyrazami szacunku
Tadeusz Palka
06.02.2010

 Od autora:
Chyba znamy różnych Romanów Giertychów. Ja znam tego, który nie tylko osobiście przyczynił się do zmarginalizowania LPR (m.in. poprzez osłabianie struktur terenowych tej partii na rzecz preferowania kadrowej gwardii przybocznej) ale także dokonywał i dokonuje nadal wyborów sytuujących go bardzo daleko od obozu prawicowego, a tym bardziej narodowego. Wystarczy przypomnieć choćby szczególną zażyłość z koczownikiem o personaliach Radosław Sikorski oraz jego żoną Anne Applebaum, żydowską agitatorką. Giertych junior, jakoś dziwnie łatwo dopuszczany przed kamery największych telewizji, usilnie lansuje swojego kolegę (przyjaciela) jako kandydata PO na prezydenta RP. Nie lekceważyłbym również takich zabiegów R. Giertycha jak przyjęcie do LPR żydochazara Jacka Kurskiego i powierzenie mu kluczowej roli na Pomorzu (wywiązał się z niej znakomicie eliminując najbardziej wartościowych działaczy) czy słynny wywiad dla „Gazety Wyborczej”, w którym dał się poznać jako wyjątkowy, schlebiający żydokomunie, koniunkturalista.

Polskie przysłowie mówi wprawdzie, że „niedaleko pada jabłko od jabłoni” lecz Romana Giertycha z jego ojcem Maciejem w poglądach na sprawy polskie dzieli przepaść trudna do logicznego wytłumaczenia. A psucia wizerunku Romana Giertycha z mojej strony proszę się nie obawiać. Sam zainteresowany robi to wielokroć skuteczniej.